karanlıga ait

  Dalgalı bir denizim, fırtınalı bir gökyüzü. Kara bulutlarla dolu bir gece kadar siyah, düşünceli biri kadar durgun, hayat kadar yorgun. İyilik nedir sahiden? İyi biri miyim ben? Üstün müyüm diğerlerinden?

  Bu zamana kadar susmanın, içime atmanın pişmanlığını ve rahatlığını yaşadım. Son sözü söylememiş olmak yorsa da içimi ferahlattı hep. Kıranın ben olmadığımı düşündürdü. Sanki son cümleler benim ağzımdan dökülmezse vicdanımla baş başa kaldığımda daha rahat ediyordum. Şimdi ise aynı duyguları son sözler ağzımdan döküldüğü için yaşıyorum. İki farklı durum bu kadar aynı hissetmeye sebep olabilir mi? Yıldızım aklıma geliyor. Ona uzaktan bakmak çok zor. Dokunursam biter, dokunursa biterim biliyorum. 

Evimin karanlığa ait olmasından korkuyorum.