bizim gibi

 

 Uçsuz bucaksız yeşilliklerin arasında mandalina kokuları sarıyor etrafımı. Kuşların uçuşunu seyrediyorum, havada nasıl süzüldüklerini. Yeşilin her tonu sıcak, sanki hep baharmış gibi. Güzel; yeşil ağaçlar, bazıları yüklerinden yorulmuş gibi eğilmiş, bazıları daha minicik, sarının saflığı ile ışıldıyor. Bazıları ise kurumuş ve sessizleşmiş, meyve vermez olmuş, yaprakları dökülmüş birer birer. Kendisini ölüme teslim etmiş gibi. Bana öyle geliyor ki doğa bizim bir tasvirimiz. Dikkatli baktığımızda bizi   anlatıyor gibi. Hepsinin mutlu esintileri ve yıkıcı soğukları var. Hepsi yalnızlaşmaya ve ölüme mahkum.

   Bu güzel manzara beni yine, yeniden sorgulamaya itiyor. Konu ise seçimler ve mecburiyetler. Çoğu zaman iki seçenek arasında kalırız. Ya biri ya diğeri der hayat bize. Karar vermek istemez bazen zorunda kalırız. Yaşam bu kadar karmaşıkken, insan kendini bile keşfedemezken, sonsuz yol varken, nasıl olur da seçeneklerimiz bu kadar kısıtlı olur? Birini seçsek aklımız diğerinde kalır. Pişmanlıklar da bu yüzden yaşanmaz mı? Ve ardından gelen keşkeler.Diğer seçenekte bambaşka bir hayatımız olabilirdi. İnsan bunu düşünmeden durabilir mi? Ya şöyle olsaydı diye cümleler kurarız sonra; ardından derin düşüncelere dalar, detaylarda kayboluruz. Tıpkı dalgaların bir anda kayboluşu gibi; önce durgun, sonra hırçın.

  Dalga okyanusa tekrar karıştı.O dalganın ne olduğunu sadece okyanus biliyor. Tıpkı bizim gibi.